Stay Strong
“Het komt echt goed”
“Het duurde een paar minuten voordat ik letters op deze lege pagina kreeg. Starend naar het witte papier bedacht ik me.. wat wil ik de wereld vertellen? Welk stuk van mijn leven wil ik delen met de buitenwereld. Toen bedacht ik me dat het nu mijn tijd is om mijn verhaal te vertellen..
Als klein meisje ben ik opgegroeid in een dorpje in het Zuiden van het land. Ons kent ons weet je wel? Een dorpje dat geen kwaad kent. Toen ik 11 jaar was verhuisde ik naar Utrecht. Mijn moeder ging samenwonen met haar vriend. Mijn moeder, mijn 2 zussen en ik trokken bij hem in. Het was spannend en avontuurlijk. Ik ging naar de brugklas als een heel onzeker en jong meisje die nog weinig van de wereld had gezien. Helaas duurde dat niet lang.. en werd ik slachtoffer van seksueel misbruik.
Ik leerde een jongen kennen bij mij uit de buurt hij was die tijd 16 jaar en ik was toen 13 jaar oud. Hoe het allemaal heel onschuldig begon eindigde het in een nachtmerrie. Het begon met af en toe samen buiten afspreken, gezellig op een bankje en stiekem een arm om je heen of een hand op me knie. Totdat dat veranderde.. het ging van een hand in me broek naar een hand onder me shirt. Ik als jong, onzeker meisje wist niet wat me overkwam. Hoort dit bij de leeftijd? Is dit ontdekken? Vind ik dit wel fijn. Ik had geen idee, het enigste wat ik weet is dat mijn moeder altijd zei seks heb je met iemand van wie je houdt. Ik hield helemaal niet van hem, ik was stiekem een beetje verliefd maar houden van? Echt niet!!
Weken vlogen voorbij en hoe het altijd bleef bij voelen, werd hij nu handtastelijker. We stonden achter een winkel een avond, vlakbij ons in de buurt. Hij zei dat ik seksuele handelingen met hem moest verrichten wat ik helemaal niet wou. Ik had dit nog nooit eerder gedaan, waarop de volgende woorden volgde vanuit mij “ me moeder zegt dat je seks alleen heb met iemand van wie je houdt “. Waarop hij antwoordde “ maar ik hou toch van je? “ ik schrok hiervan en wist niet wat me overkwam.. hield hij echt van mij?
Met een duwende beweging op mijn schouders, stak hij zijn geslachtsdeel in mijn mond. Voordat ik het weet stond ik voorover gebukt achter een winkel.. en werd mijn maagdelijkheid mij op een verschrikkelijke manier ontnomen. Het is alsof mijn ziel mijn lichaam verliet en ik dat moment van boven meemaakte.. alsof ik op mezelf neer keek. Dit noemen ze ook wel freeze response, een van de natuurlijke reacties van het lichaam als je in gevaar bent. Het moment dat deze vreselijke gebeurtenis voorbij was rende ik naar huis.. ik was veel te laat thuis. Nietsvermoedend zat mijn moeder naast mij op de bank.. ik wou alleen maar douche. Moest ik het iemand vertellen? Of moest ik het voor mezelf houden?
Angstig en alleen lag ik in me bed.. ik wist niet wat me overkwam. Dagen volgde dat ik niet met hem wou praten, ik ontweek hem zoveel mogelijk. Maar hij zocht me op elke mogelijke manier op. Het manipulatieve gedrag en de dreigingen zorgde ervoor dat deze jongen 5 jaar lang seksueel misbruik van mij heeft gemaakt. Dat ik 5 jaar lang bijna dagelijks tegen mij zin in seks had met deze persoon. Dit uitspreken vind ik vreselijk, want dit is niet hoe seks hoort te zijn en wat liefde is. Gek genoeg was dit wat ik op dat moment dacht.. dit is liefde. Ik zal nooit beter weten, dit is mijn leven. Ik raakte gewend aan het misbruik en hoe graag ik er ook vanaf wou komen, wist ik dat het me nooit zou lukken. Anders zou hij me wel door me kop schieten?.. of hij zal me hele familie laten zien wat voor schande ik ben.
De nachten dat hij op de hoek van de straat bij mij naar binnen stond te gluren.. De bedreigende telefoontjes.. die vreselijke angst die ik al die jaren heb gevoeld.. die spanning elke dag maar weer. Niet wetende wat er vandaag gaat gebeuren. Zou die me vandaag meenemen naar de schuur? Of weer de bosjes in? Wat kan ik doen? Ik voelde me machteloos en hulpeloos. Zag dan niemand wat er zich afspeelde echt niet? Ik voelde me eenzaam, mislukt.. ik haatte mezelf voor wie ik was. Elke dag dezelfde woorden naar me hoofd gegooid “ kanker hoer, kanker pijpslet “ en zo kan ik nog wel even verder gaan. Dat ik vanaf de tram naar huis liep en van deze of gene een klap op me billen kreeg of iemand gewoon even naar je borsten greep.. Dit is NIET normaal!!! En ik liet het gaan, ik liet alles over me heen komen. Het was een vreselijke tijd. Tot de dag dat ik het niet langer pikte.. ik liep met mijn moeder in het park bij ons in de buurt en hij stond met zijn vrienden op een hoekje. Ze scholden me voor de zoveelste keer uit.. en dat was voor mij echt de druppel. Ik moest voor mezelf opkomen, ook al zou ik dit gevecht niet overleven. Ik kon niet meer.. ik was op. Er moest een einde aan komen aan de ellende waar ik al jarenlang doorheen ging en dat kwam er die dag. Die dag was de laatste dag dat ik hem In zijn ogen heb aangekeken en weg ben gelopen. Ik werd mishandeld door zijn vriend in bijzijn van mijn moeder.. het was vreselijk. Maar deze dag werd voor mij de deur geopend naar healing.. ik kon eindelijk op zoek naar mezelf. Ik was niet meer van hem.. ik was van MIJ.
Deze zin uit kunnen spreken heeft mij 5 jaar gekost.. 5 jaar therapie.. 5 jaar dezelfde fouten maken en 5 jaar weer opstaan. Ik kan zeggen dat ik hiervoor heb geknokt en dat ik trots ben op mezelf en op de persoon die ik de dag van vandaag ben. Ik ben hulp gaan zoeken, omdat ik het niet alleen kon. Ik voelde me verloren, eenzaam en angstig. Wie ben ik zonder hem? Waar hou ik van en wat maakt me blij? Dit was een lange zoektocht met veel hobbels en bobbels.
Ik ben in contact gekomen met veel jongens die niet het beste met me voor hadden. Ik had vaak seks voor het plezier van een man, omdat ik voelde dat ik niet meer waard was dan dat. Dat is hoe ik mentaal mishandeld ben. Ik had nooit echt liefde ervaren, ik wist niet wat het was en hoe het voelde. Ik voelde me verloren en was opzoek naar die genegenheid en warmte.. na heel vaak moeten vallen en heel vaak stomme keuzes te moeten maken kwam ik erachter dat ik die genegenheid en warmte bij mezelf moest zoeken en dat een ander me dit niet kan bieden zolang ik niet genoeg van mezelf hou.
Ik ging hard aan mezelf werken, elke week therapie gefocust op het verwerken van mijn trauma. Ik sprak over mijn onzekerheden en hoe ik over mezelf dacht. Wat mijn valkuilen waren en hoe ik me voelde. Hoe zag ik mezelf? Ik haatte mezelf voor wie ik was. Zou dit gevoel ooit weg gaan? Of zal ik mezelf altijd zo blijven voelen. Na veel therapeuten te hebben gezien, traumatherapie te hebben gevolgd. Leerde ik mezelf kennen wie was ik en wie wil ik zijn. Ik kwam er achter dat dit mijn leven is en ik dit mag lijden. De ellende is voorbij, spreid je vleugels en vlieg. Zo kwam ik dichterbij mezelf en dichterbij me gevoel, ik kan graven naar al die gevoelens en ze bespreekbaar maken en zo kon ik de juiste hulp ontvangen. Ik kon de negatieve gedachten naar mezelf toe veranderen in iets positiefs. Het zijn maar gedachten, het zijn mijn eigen verzonnen waarheden. Tot ik besefte hoe waardevol ik ben, wat voor moois er in mij zit en dat ik ondanks alles altijd ben blijven knokken. Ik heb doorgezet en niet opgegeven.
Ik dacht dat de zin “ alles komt goed “ het grootste leugen was die een mens me kon vertellen. Een zin om iemand even gerust te stellen. Maar ik kan zeggen dat alles echt goed komt. Het heeft een hele lange tijd geduurd maar het is goed gekomen.
Totdat ik in aanraking kwam met de islam. De islam liet mij weer trots in de spiegel kijken. Het was alsof ik mezelf had gevonden, dit is wie ik wou zijn een moslim. Een onderdeel van de islam, de warmte en dat complete gevoel is onbeschrijfelijk.. Ik voelde mij herboren het moment dat ik de geloofsovertuiging uitsprak. Mocht ik echt overnieuw beginnen? Alles achter mij laten en het beste uit mijn leven halen. Ik voelde me gehoord en geliefd. De rust die ik ervaar tijdens het bidden en alle mooie dingen die de islam inhoudt hebben mij compleet laten voelen.
Ik begon met het studeren als persoonlijk begeleider specifieke doelgroepen. Het eerste jaar ging me super af, ik was op kamers gaan wonen en had alle ruimte en rust om in een nieuwe omgeving me te storten op mijn studie. Het 2e leerjaar brak aan ik moest opzoek naar een stageplek. Mijn wens was altijd om met jongere meiden te gaan werken in de hulpverlening. Mijn verhaal delen en deze meiden ondersteuning bieden en het stukje hoop terug geven. Omdat ik weet hoe het is om aan de andere kant van de tafel te zitten. Ik wil kwetsbare jongeren het gevoel meegeven dat niks onmogelijk is zolang je maar doorzet.
Het duurde niet lang voordat ik persoonlijk begeleider werd van een heel bijzonder meisje. Ik kon mij gevoelsmatig vinden in haar gebeurtenis en verhaal en kon nu eindelijk mijn kwaliteiten en ervaringen inzetten in de hulpverlening. Ik kon iets moois doen met mijn verschrikkelijke nare ervaringen hoe mooi is dat?
Ja, alles kwam goed! Na lang werken en nooit opgeven.. kreeg ik waar ik al die jaren zo hard voor had gewerkt. Ik kijk nu met volle trots terug naar een mooie 5 jaar van vallen en opstaan en hard aan mezelf werken. Ik kreeg wat ik verdiende de rust, warmte en geborgenheid. Dit kreeg ik van mezelf. Ik was eindelijk klaar om van mijzelf te houden.”